De eerste tubes werden in 1841 gepatenteerd door John G. Rand, en gebruikt voor verf door de firma Winsor & Newton, leveranciers van kunstschildermaterialen in Londen.

Hoewel deze eerste tubes van metaal gemaakt waren, blijkt uit patenten dat tubes, tenminste deels gemaakt van “Celluloid, Cellofaan of hergebruikt cellulose, celluloseacetaat of andere bruikbare cellulosederivaten of thermoplastische materialen” enige tijd vóór de Tweede Wereldoorlog beschikbaar kwamen.

Maar pas in de late zestiger jaren werden tandpastatubes deels gemaakt van kunststof een alledaags bezit, en volledig kunststoffen tandpastatubes werden pas in de negentiger jaren geïntroduceerd.

Metalen tubes worden na het afvullen meestal gesloten door het eind enkele malen om te vouwen. Deze sluitmethode bepaalt de vorm: het eind van de tube is dus recht. Maar toen plastic tubes in zwang kwamen, hadden deze ook een recht uiteinde – hoewel ze niet dichtgevouwen werden, maar met een mal werden dichtgelast. De techniek bepaalde niet langer volledig de vorm – maar deze bleef toch nog tientallen jaren ongewijzigd.